در دنیای خودرو، برخی ایده‌ها علیرغم پتانسیل بالا، قربانی فناوری نارس، زمان‌بندی اشتباه یا اجرای ضعیف میشوند. فرمان‌پذیری چهار چرخ یکی از همین نوآوری‌هاست؛ مفهومی که بیش از نیم قرن قدمت دارد، اما همچنان به جایگاه شایسته‌اش دست نیافته است.
امیرمسعود عابدین: مانند هر صنعت بزرگ دیگری، صنعت خودروسازی ن..
در دنیای خودرو، برخی ایده‌ها علیرغم پتانسیل بالا، قربانی فناوری نارس، زمان‌بندی اشتباه یا اجرای ضعیف میشوند. فرمان‌پذیری چهار چرخ یکی از همین نوآوری‌هاست؛ مفهومی که بیش از نیم قرن قدمت دارد، اما همچنان به جایگاه شایسته‌اش دست نیافته است.
امیرمسعود عابدین: مانند هر صنعت بزرگ دیگری، صنعت خودروسازی نیز دارای انبوهی از محصولات و ایده‌هایی است که باید به صورت ایده و کانسپت باقی می‌ماندند. با این حال، چند ایده خوب نیز در این میان، زیر بار اجرای ضعیف، فناوری نامناسب، بازاریابی بد، قیمت‌گذاری بالا یا صرفاً جلوتر از زمان بودن، مدفون شده‌اند. چندین مورد از این ایده‌ها شایسته عرضه بهتر و فرصت دوباره بودند. یکی از آنها فرمان‌پذیری چهار چرخ است.
فرمان‌پذیری چهار چرخ؛ از آغاز تا امروز
براساس گزارش arstechnica، ایده فرمان دادن به چرخ‌های جلو و عقب چیز جدیدی نیست. کامیون‌های اولیه ۴×۴ آمریکایی در آغاز قرن بیستم از سیستم‌های فرمان‌پذیری چهار چرخ (۴WS) بهره می‌بردند، از جمله Cotta Cottamobile.
در اوایل دهه ۱۹۸۰، نسخه مدرن‌تری از سیستم‌های ۴WS فعال به عنوان یک ویژگی در خودروهای کانسپت (نمایشی) دیده شد. با این حال، این‌ها بیشتر قطعات نمایشی بودند تا فناوری عملی.
در واقعیت، هوندا برای اولین بار ۴WS را به صورت یک آپشن در پریلود Si مدل ۱۹۸۸ به تولید رساند. نیسان با سیستم HICAS خود از آن پیروی کرد و مزدا نیز با سیستم تولید محدود خود به این مسیر پیوست؛ اما در نهایت، هوندا بیشترین تأثیر را گذاشت.
امروزه، ۴WS هنوز رایج نیست، اما بسیاری از خودروهای لوکس و شاسی‌بلند از آن به همان دلایلی استفاده می‌کنند که تقریباً ۵۰ سال پیش وجود داشت. مرسدس بنز امروزه آن را در چندین خودرو مانند EQS برقی، به علاوه مدل‌های کلاس S و کلاس E ارائه می‌دهد. این فناوری در برخی خودروهای برقی بزرگ جنرال موتورز، مانند سیلورادو و هامر جدید نیز ظاهر می‌شود.
جی‌ام‌سی سیستمی را در پیکاپ‌های خود ارائه می‌دهد که به قابلیت مانور در سرعت پایین کمک می‌کند و به خودرو اجازه تا حرکت خرچنگی را می‌دهد. برخی مدل‌های پورشه با قدرت بالا و آئودی‌های رده بالا از ۴WS با تغییرات جزئی استفاده می‌کنند. علیرغم سایر پیشرفت‌ها در طراحی سیستم تعلیق، کمک‌های کامپیوتری و سیستم‌های کمک رانندگی فعال که در دهه ۱۹۸۰ وجود نداشتند، مزایای اساسی فرمان‌پذیری چهار چرخ همچنان پس از ۵۰ سال وجود دارند.
عمل فرمان‌پذیری چهار چرخ
سیستم‌های ۴WS فعال دو کار فیزیکی انجام می‌دهند. اول، زاویه‌های فرمان مخالف (نسبت به چرخ‌های جلو) را به چرخ‌های عقب اعمال می‌کنند. وقتی چرخ‌های جلو به راست می‌چرخند، چرخ‌های عقب با کسری از زاویه چرخ‌های جلو، به چپ می‌چرخند. این امر به طور مؤثری شعاع گردش خودرو را کاهش می‌دهد و مانورپذیری آن را در فضاهای تنگ مانند پارکینگ‌ها بیشتر می‌کند.
بسته به مهندسی سیستم، فرمان‌دهی مخالف تنها زیر سرعت مشخصی انجام می‌شود. فرمان‌دهی مخالف بالای سرعت‌های ۴۸ یا ۶۴ کیلومتر در ساعت می‌تواند باعث بی‌ثباتی شدید در سرعت شود و یک گشتاور انحرافی بسیار سریع ایجاد کند که احتمالاً منجر به سر خوردن خواهد شد.
عمل دوم ۴WS فعال، دادن زاویه فرمان یکسان به چرخ‌های عقب است. در واقع اگر فرمان را به راست بچرخانید، چرخ‌های عقب نیز کمی به راست می‌چرخند. این امر پایداری در سرعت‌های بالاتر را بهبود می‌بخشد، مانند زمانی که راننده تغییر لاین می‌دهد یا در پیست مسابقه به سرعت می‌پیچد. زاویه‌های فرمان در این سناریو بسته به طراحی و هدف خودرو، از ۲٫۵ درجه تا ۱۰ درجه متغیر است.
۵۸۳۲۲
